W sklepie z kafelkami pani miała młode pieski. Tak, tak… oczywiście, że postawiłam na swoim, w dodatku z bratem ugraliśmy najbardziej kudłatego szczyla pośród jamnikowych szczurków. Kafelki kupione, pies odhaczony. I tutaj Kasia z przyszłości napomina: NIE RÓBCIE TAK! Ja byłam dzieckiem potworem, które przekonałoby umarłego, że potrzebuje do spacerów wygodnych trampek.

Nie miałam możliwości szkolenia się w tym zakresie więcej, niż czytanie dostępnych wtedy książek, później znikomej ilości materiałów w Internecie, czy gazetach. Ale pochłaniałam wszystko. Do dziś mam swoją mini encyklopedię ras psów. Biedna mama, musiała wysłuchiwać opisów danej psiej rasy, nawet, jeśli nie spotkałyśmy jej na ulicy. Trochę jej nadal współczuje. Bo ileż można słuchać, jaką długość kufy powinien mieć każdy z wymienionej w książce rasy pies?

W międzyczasie moje życie upięknił Manfred Wspaniały, którego historię możecie poczytać w zakładce „Poznaj nas – kudłacze”.
Później przyszły studia. Będąc na pedagogice tylko Kasia mogła wpaść na pomysł pisania licencjatu nt. Psów przewodników osób niewidomych. I tak zaczęła się historia wyjazdów do Warszawy na szkolenia i dowiadywanie się więcej niż tylko z wirtualnego świata.
Obroniony licencjat otworzył mi drzwi na wyjazd do Warszawy (gdzie nigdy nie chciałam mieszkać). Uknułam sobie niecny plan pójścia na rehabilitację wzroku osób słabowidzących jednocześnie łącząc to ze współpracą z fundacją Vis Maior (szkolącą owe psy). Był to piękny czas, jak teraz myślę, mojej po omacku pracy z psem. Dostałam nawet na wstępną socjalizację psa przewodnika . 🙂

Później przyszła pora na własnego psiurka. I tak oto, cały na bia… DRĄCY RYJA na wszystko szczeniak trafił do mnie.
Zapisaliśmy się więc do psiej szkoły, gdzie rozpoczęłam obserwacje zajęć, podczas których byłam „pachołkową” jednocześnie ucząc się pierdylion nowych rzeczy o psim świecie. W międzyczasie ukończyłam kurs trenerki szkolenia psów u Zosi i Piotrka oraz wiele innych szkoleń. Okazało się, iż całkiem dobrze mi idzie w uczeniu innych ludzi o psach (pedagogika jednak miała sens, uf!).
Kolejno staż pod okiem Marty, która wpuściła mnie w świat różnych psich przypadków dał mi rozwinięcie mojej pasji w ogromnej skali. Jestem mega wdzięczna za te lata nauki, poznawania i rozwijania się. Możliwości bycia obok psio-ludzkich światów i wiarę w to, że da się żyć pasją.

Później pojawiła się Bobkosława, czy tam Nelli, jak kto woli. I wtedy Ziemia zaczęła się obracać w potrójnym tempie i otwierać przede mną nowe drzwi, okna. Przy okazji, mam wrażenie podrzuciła mi odwagi życiowej i tak oto ciągle od wtedy przekraczam swoją strefę komfortu o kroczek.

Zakochana jestem po uszy w metodzie kształtowania i dawaniu psu możliwości wyboru, noseworku i moim nowym koniku – frisbee!
A teraz – stoję przed Tobą, Szałka, niepoprawna psio-królicza mama, która posiada swoją super moc – wspierania Cię w budowaniu relacji z psem.